We zijn op weg!

Zaterdag 21 april. Dat valt alleszins mee voor de eerste vakantiedag. Ik word om half negen redelijk fit wakker na vier uurtjes slaap en zie Marianne fris gedoucht in haar blootje de slaapkamer binnenlopen. De wijze waarop ze mij haast nonchalant maar onmiskenbaar gedecideerd negeert doet mij vermoeden dat mijn aanwezigheid in bed niet langer gewenst is. Ik onderwerp me dus maar aan het ochtendritueel van opstaan, douchen, aankleden en koffie met twee boterhammen en ben gelijk met Marianne klaar want die moest zich zelfs op deze eerste vakantiedag nog opdoffen. Daarna de laatste spulletjes ingepakt en ingeladen, fietsen achterop en nog voor tienen rijden we de straat uit. “Kunnen we net zo goed hier nog even naar de Decathlon” oppert Marianne. Een fijn plan want we wilden toch een gasbrandertje kopen om een kopje koffie te kunnen maken (en een droogmaaltijd in noodgeval). Zo gezegd zo gedaan en 10 minuten later zitten we op de snelweg naar het zuiden. Lekker ontspannen toeren, het is immers vakantie. Marianne heeft er blijkbaar ook zin in want de ene na de andere automobilist krijgt een scheldkanonnade vanwege onbehoorlijk rijgedrag. Haar commentaar zou bij een tv uitzending van “wegmisbruikers” vast en zeker voor hogere kijkcijfers zorgen. Afijn, zonder ongelukken bereiken we om half één een pleintje in Simpelveld waar we de auto parkeren, de fietsen af- en opladen en met de routeplanner ingesteld op Aachen Hauptbahnhof trappen we de eerste meters.

“Pfff, dat valt niet mee” verzucht Marianne als we de derde rimpel van 100 meter tegen 4% omhoog fietsen; “ik heb echt geen conditie”. Ad heeft er echt zin in en zet nog een tandje bij, natuurlijk om Marianne te plagen. “Gaat lekker hè” probeert Ad voorzichtig af te tasten of hij al aan de grens zit.

Voor we er erg in hebben passeren we de grens en rijden we de buitenwijken van Aken binnen. Gauw een kiekje bij de Dom en dan naar de Bahnhofstrasse waar de Vennbahn route moet beginnen. Mmmm, geen bordjes.... Oh, da’s waar ook, Ad heeft de route in de GPS zitten. We slingeren wat door Aken en komen in het buitengebied helemaal in vakantiestemming; geen stoplichten meer, geen auto’s, geen drukte, alleen lekker trappen, om je heen kijken, naar de vogeltjes luisteren..... “Je hoort hier helemaal niets hè” verpest Marianne dit idyllisch plaatje :-)

“Oh kijk, daar een supermarkt. Even een pak sap en wat repen halen” traineert Marianne de voortgang. Zo komen we natuurlijk nooit in Monschau, de door Ad bedachte pleisterplaats voor vannacht. Maar wat lekkers voor onderweg is eigenlijk wel een goed idee, dus neemt Ad de bijbehorende rookpauze voor lief. We komen langs Raeren waar we met Hans en Renée twee jaar geleden de Vennbahn opkwamen en een heerlijke cappuccino dronken bij een leuk stel die een oude treinwagon uitbaatten. Geen spoor te bekennen van dit stel of hun wagon, dus we fietsen door. Koffie drinken we niet, het is te laat en te warm, dus een frisje bij een oude uitspanning langs de lijn bij het dorpje Kornelimünster. Ondanks dat de weg met niet meer dan 1 à 2% stijgt, zitten we toch al dik boven 400 meter.

Marianne vraagt net een keer te vaak of ik het nog wel volhoud, dus op de retourvraag “wat zullen we doen, camping zoeken of doorrijden?” is het antwoord dat ze mij de eerste dag niet wil afbeulen. Wat een schatje hè? We rijden Roetgen in op zoek naar de stadscamping die gauw is gevonden. Nix speciaals, gewoon een caravanstalling voor mensen uit de buurt, maar met een prachtig gazonnetje voor tenten. Er staat één tentje in de hoek van het veld van een stel Nederlanders. We zijn ze onderweg al een paar keer tegengekomen. Rob is op weg naar Rome en fietst nu een paar dagen met zijn vrouw/vriendin/maîtresse in deze omgeving. Vanavond gaat zij naar Nederland terug en morgen gaat Rob naar beneden op de kaart. Ze ontmoeten elkaar half juni weer in Verona, zo is het plan.

Dan moet er nog wat gegeten worden. Pizza? Prima! Halen? Mmm, nee, na 10 minuten fietsen is ie koud. Ook wel zo gezellig saampjes naar de Italiaan. En een cappuccino toe, fijn! Moeten we niet eerst geld uit de muur halen? Op de camping konden we ook niet pinnen, dus misschien daar ook niet. Er zit een Sparkasse aan de hoofdweg, vertelt de Italiaan als Marianne naar het pinnen vraagt. Oké, dan gaan we even terug. Ja daar. “Shit, technisch probleem. En ze hebben in dit gat natuurlijk maar één bank” briest Marianne. “Ik ga gewoon bij de Aldi alvast brood kopen voor morgenochtend en dan pin ik gelijk 100 euro meer” oppert ze. Helaas, geen brood en geen geld. Ad heeft ondertussen op de telefoon een tweede bank gevonden en 10 minuten later zitten we achter een heerlijke pizza met een grote pils om hem weg te spoelen. Nog even het blog afmaken en dan de zak in. Ai, da’s nog wel even pijnlijk; de kilometerteller geeft slechts 55 km aan en dat is inclusief het heen en weer rijden hier in Roetgen. Niet om over naar huis te schrijven en dat is nou juist de bedoeling van dit blog..... Morgen verder.