Op bezoek bij een Engelse dame

Het ontbijt is prima, we kunnen kiezen uit een grote vitrine Continental Food en het smaakt ons uitstekend. Net als de meeste ochtenden begint het weer fris, bijna koud. Maar de korte broek heeft ons nog niet berouwd en de weersvoorspelling is goed, dus ook vandaag vertrekken we weer vol goede moed in sportieve kledij. We rijden langs de beroemde wijngaarden rondom Beaune zonder enige kennis van de Montrachets en Chambertins die als Grand Crus een paar tientjes per fles kunnen opbrengen. We rijden Beaune in..... en weer uit. Hoho, dat is niet de bedoeling. We zouden even door het oude centrum fietsen om tenminste Hotel Dieu te zien en een kopje koffie te scoren, ook al zijn we pas een paar km onderweg. Hotel Dieu is gauw gevonden maar nix aan te zien van de buitenkant. We hebben geen zin om naar binnen te gaan, dus op zoek naar koffie. Die smaakt uitstekend, ook zonder gebakje, want we zitten nog vol van het ontbijt. Dan maar weer door op de route die naar Dijon loopt, het begin- en eindpunt voor fietsers die dit rondje doen en met de trein komen. Het is leuk fietsen door de glooiende omgeving met wijngaarden omgeven door oude muurtjes. Hier en daar staan nog meer of minder vervallen zuilen van de toegangspoorten van de wijngaarden, soms zelfs met een naam van de eigenaar. De vergezichten blijven beperkt een paar kilometer over de heuvels die hier niet erg hoog zijn en waarbij de velden als een veelkleurige lappendeken alle tinten groen, geel en bruin tonen. Om de paar km rijden we door een dorpje waar de stilte op straat steeds weer verrassend is. Waar zijn toch al die mensen die hier wonen? En zijn er geen kindertjes die buiten spelen?

We bereiken Dijon vroeg in de middag en volgens Ad is het een goed idee om een km of tien buiten Dijon een overnachtingsadres te zoeken. Uit de reactie van Marianne valt op te maken dat ze best moe is en eigenlijk wel wil stoppen. Haar billen zijn hoognodig aan een warme douche en een massage toe. Helaas heeft Ad dat niet in de gaten, zo verklaart hij later. Hij heeft gisteren berekent dat we de komende vier dagen nog 240 km moeten fietsen naar het eindpunt, een makkie dus. Volgens Marianne is voor de zondag regen voorspeld, dus houdt Ad rekening met een dag minder om te reizen. Hij heeft bij het zoeken naar onderdak een adres gevonden in Veuvey-sur-Ouche, maar dat is nog twee uur doorfietsen. Het is echter heerlijk weer en een prachtig fietspad, dus why not? Dat beetje tegenwind trappen we makkelijk weg. Al met al valt het achteraf best mee en als je een gegarandeerde slaapplek hebt, valt de spanning of je iets zult vinden weg en fietst het een stuk relaxter. Toch is Marianne bij aankomst na 90 km en toch nog ruim 400 hoogtemeters helemaal kapot. Gelukkig doet de hartelijke ontvangst van de gastvrouw en de koude biertjes uit haar koelkast wonderen. Na een half uurtje is alle leed vergeten en zitten we gezellig in haar huiskamer te kletsen. Zij is Engelse en dertig jaar geleden naar Frankrijk gekomen. Hier getrouwd, maar na drie jaar al weduwe geworden. Nu is het alleen nog “me and my cat”, waarbij laatstgenoemde van het zwarte Kloris type is. “With me it’s the same, me and my cat” parafraseer ik haar, wat een enorme lachbui tot gevolg heeft. Twee jaar geleden heeft ze dit huis gekocht en er een B&B annex mini-camping annex mini-supermarkt van gemaakt, omdat er in de buurt niets van deze aard te vinden is. Ze blijkt een beetje een verzamelpunt voor de buurt te zijn geworden. Ondanks haar Engelse afkomst gaat alles met de Franse slag en dat doet heel gemoedelijk aan. Overigens is alles oud en vervalllen naar onze begrippen, maar wel keurig schoon en werkt ze keurig met handschoenen aan bij het bereiden van eten. Ze is in niets opdringerig, maar biedt van alles en nog wat aan als mogelijke verhoging van ons vakantiegenot. Na een welverdiende douche gaan we om zeven uur aan tafel om van een heel uitgebreide schotel vleeswaren en kaassoorten te genieten met vers stokbrood, tomaten en augurkjes. De fles Cote du Rhône is na een half uur, net als ons bordje, helemaal leeg. Ze maakt gezellig nog de kachel aan, een prachtige grote ovale houtkachel met grote ruit waardoor je de vlammen goed ziet.

Om negen uur liggen we in bed. Marianne met de ogen op half zeven en Ad met de iPad voor zich, maar “geen jeuk in de vingers”. De eerste regel staat er na tien minuten op en binnen een kwartier slapen we allebei als roosjes tot de volgende ochtend acht uur. De vroege blogvolgers moeten zaterdagochtend dus even geduld hebben, na het ontbijt schrijf ik het af. Dat ontbijt zit er inmiddels in en we pakken op voor de voorlaatste volledige fietsdag. De stemming is prima en heeft nog niets aan enthousiasme verloren ondanks het naderend einde. Dat zal vast met het heerlijke weer hier, de prachtige omgeving en de gezelligheid van Marianne te maken hebben. Al met al de moeite waard om dit blog van de winter nog eens na te lezen en alvast voorpret te hebben voor een tripje volgend jaar.