De eerste helft zit er op

Alweer woensdag, de week gaat doormidden en evenzo onze vakantie. Ons hotel bij de basiliek van Paray-le-Monial serveert een uitstekend ontbijt, maar je eitje moet je zelf koken, zo ontdekt Marianne als ze een rauw ei open klieft. Er staat inderdaad een luxe eierkoker naast de eitjes.... Voorts echt lekker pittige koffie met een kannetje warme melk, heerlijk. Als de kerkklok tien keer slaat stappen wij op. Het is net als gisteren een wat grijze dag, niet donker bewolkt, maar de lucht zit wel helemaal dicht. Het voelt minder fris aan dan gisteren en we rekenen nog op een zonnetje, maar dat zal ijdele hoop blijken. We fietsen Paray uit en krijgen gelijk de eerste klim van 75 meter voor de kiezen. Voor de niet fietsers onder jullie; 75 meter omhoog op de fiets mèt bagage staat gelijk aan 30 keer de trap op lopen met een halve mud aardappelen, je weet wel, zo’n jute zak vol. Voor de echte fietsers, de bikkels en topwijven, gewoon een stukkie van 8%, nix bijzonders, lekker opwarmertje. We fietsen het industriegebied uit en voordat we er erg in hebben fietsen we over de N79, of zoals de Fransen zeggen de Route Nationale de Numero soixante-dix-neuf. Mooi taaltje, dat Frans. Maar dit was niet de bedoeling. En zeker niet op dit stuk snelweg waar ze bezig zijn de weg vierbaans te maken, maar nu slechts twee smalle rijbanen hebben zonder ruimte rechts van de streep. We denken even aan omkeren, maar dat lijkt ons gezien de drukte kansloos. Dan maar de eerstvolgende afslag. De middenstreep wordt op sommige smalle gedeeltes vervangen door paaltjes, waardoor het achteropkomend verkeer niet kan uitwijken. Met ware doodsverachting sturen we 2 km zo strak als mogelijk over de 10 cm brede “fietsstrook” naast de zijlijn. De vrachtwagens die langs ons heen scheuren moeten wel overtuigd zijn van onze oprechte suïcidale bedoelingen.

Afijn, we fietsen weer rustig over een D-weg door het glooiende landschap van de Bourgogne. Heuveltje op, heuveltje af, heuveltje op, heuveltje af, heuveltje op,....... “Gaat dit nog lang zo door” vraagt Marianne met een onmiskenbaar suggestieve toonzetting. “Geen idee” antwoord ik, “dit deel van de route staat niet in het boekje en niet in de gps, dus we zien wel”. De hellinkjes zijn venijnige kuitenbijters van een paar honderd meter van 6 tot 8%. Als we er een stuk of tien gehad hebben, krijgen we een flinke: 700 meter van 9-10%. We zijn lekker bezig denkt Ad en hoort pas later dat Marianne al een uur zachtjes aan het vloeken is. Voorbij Charolles zien we deze weg, de D17, nog opgeleukt met een bordje Route Touristique. Een bordje met Route Athletique is voor fietsers meer op zijn plaats, volgens Marianne moet het zelfs Route Fatigant zijn. Maar dan doen we deze prachtige route ernstig tekort. De omgeving is de mooiste die we tot nu toe hebben gezien en nog heel afwisselend ook. Als we aan het eind van de rit slechts 55 km aflezen, maar wel 850 hoogtemeters, zijn we dik tevreden over onze inspanning van vandaag.

Waarom wil het zo slecht lukken met die koffietentjes onderweg? We vinden uiteindelijk wel wat, maar iets vaker kan geen kwaad. En dan graag met iets lekkers er bij, vult Marianne aan. Na twee banaandagen hebben we ons lesje geleerd en hebben we gisteren drie pakken met energierepen gekocht. Het is een schrale troost als we na drie uur doorfietsen het eerste café op de route vinden die net z’n deur op slot doet, maar hé, we hebben de repen nog. En genoeg water. Wat is dat toch lekker als je zo zweet. Het is inmiddels een graad of 18 en met die klimmetjes vallen de druppels gestaag van m’n neus. We hebben vandaag ook het hoogste punt van onze fietstocht gepasseerd, tegen de 500 meter volgens de gps. Net als Marianne het lege accu-syndroom van stal wil halen beginnen we aan een majestueuze afdaling. Brede weg, geen scherpe bochten, goed wegdek en met 60+ km/u naar beneden. De wind waait door de ritssluiting en trekt een koude streep over mijn borst. Er lijkt geen einde aan te komen, heerlijk! En als beloning onderaan de bult een hotel waar ze superieure koffie met tiramisu serveren. Onze dag kan niet meer kapot. Breekt de zon nou ook nog even door? Uiteraard nemen we een tweede koffie voordat we het laatste stukje van Mazille naar Cluny wegtrappen. Om even na drie bellen we aan bij ons logeeradres waar de gastvrouw schrikt van onze vroege aankomst. Geen nood, als wij de fietsen maar kunnen stallen, dan gaan wij een terrasje pikken terwijl zij onze kamer klaarmaakt.

We doen een rondje Abbaye, wat was die basiliek waanzinnig groot, en genieten van een biertje in een slap middagzonnetje. Het is aanzienlijk warmer geworden en de komende dagen is de voorspelling dat het nog warmer en zonniger wordt. Dan naar onze kamer, douchen en de stad in om een warme hap te scoren bij een leuk Turks restaurant waar we een heel stel studenten van de kunstacademie treffen die aan een kennismakingsweek bezig zijn. We worden bediend door een vriendelijk meisje dat nogal zenuwachtig is. Het is vandaag haar eerste werkdag, maar dat verklaart nog niet waarom ze Ad op Robbie Williams vindt lijken?? Het eten smaakt prima en als we, zoals dat heet, moe maar voldaan om negen uur op de kamer terugkomen en op bed ploffen, slaapt Marianne binnen 5 minuten. Ik tik nog even dit blog en check het nieuws op CNN. Jeetje, ben je een paar dagen weg en gebeurt er van alles. Nog, volgende week nog maar eens kijken.