Geen wolkje aan de lucht

Heerlijk geslapen, volgens Marianne het lekkerste bedje tot nu toe. De gastvrouw van de Shopicerie, zoals ze haar business noemt, heeft een ontbijt met krentencroissants, mini  croissantjes en lekkere jammetjes klaargezet. Daarbij wordt een Hollands aandoende koffie verkeerd geserveerd, dus wij zijn dik tevreden. Ze is al druk in de weer met een paar klanten die ofwel voor haar winkeltje komen, ofwel het eerste glaasje wijn van de dag komen scoren (om half tien ‘s ochtends!). De bulderende lach van Bryony, de gastvrouw die haar zaakjes aardig voor elkaar lijkt te hebben, schalt regelmatig over het terrein. Ze vertelt dat ze de mogelijkheid om te kamperen alleen erbij doet om minder draagkrachtige families ook iets te bieden. Het bijbehorend sanitair is volgens Marianne keurig verzorgd. Bij het afscheid bedankt ze voor de klandizie en wenst ons een goede reis. De trouwe lezer van dit blog heeft al in de gaten dat het vandaag zo’n dag is dat er eigenlijk geen fuck is om over te schrijven, dus maar breedvoerig lullen over futiliteiten.....

De route langs het Canal de Bourgogne die we gisteren en vandaag volgen, vinden we leuker dan het stuk langs het Canal du Nivernais van de eerste dagen. Iets meer afwisseling, mooiere omgeving, meer dorpjes, maar evenveel of beter gezegd even weinig fietsers. Of zou het door het stralende weer komen dat we zo tevreden zijn? Geen wolkje aan de lucht zowel letterlijk als figuurlijk. En dan gaat het fietsen ook nog eens meer dan makkelijk. We fietsen kilometers lang tegen de 30 km/u dankzij een half procentje daling en een vriendelijk rugwindje. Over de hele etappe is mijn cadans een magere 52. “We fietsen zo door naar huis” grapt Marianne en houdt de pedalen stil zonder verlies van snelheid. We passeren tientallen sluisjes die allemaal nog met de hand bediend worden. Echt zwaar werk zoals we live gezien hebben, maar dat buiten het seizoen maar een paar keer per dag hoeft te gebeuren. De gastvrouw uit Gannay heeft een kennis die sluiswachter is en vertelde dat het een relaxed baantje is, zomers zonnen en sluis bedienen en in de winter een beetje onderhoud plegen. Bij elke sluis staat een sluiswachtershuisje, voorzien van naam en nummer, waarvan nog een klein gedeelte bewoond wordt. Die zijn te herkennen aan bloeiende bloemen en soms allerhande toeters en bellen ter vermaak van de langsvarende gasten. De meeste huisjes staan echter leeg en verkeren in verschillende mate van verval, waarschijnlijk afhankelijk van hoe lang ze al verlaten zijn. Let op, we naderen een toeristisch hoogtepunt. In letterlijke zin dan, want we zien het Château de Châteauneuf. Het is een strategische burcht uit de 15e eeuw en ligt (uiteraard) op de enige bult in de buurt. Volgens een informatiebord is het vanaf het fietspad 25 minuten fietsen (7 min. retour) om de 120 meter hoogteverschil te overbruggen. “Dat gaan we dus niet doen” is het onverbiddelijke en niet onderhandelbare besluit van Her Majesty, Madame M. Waarschijnlijk geplaagd door eerdere ervaringen is het vertrouwen in de inschatting van haalbare doelen door de reisleider nog beperkt. Daar moet dus aan gewerkt worden. 😜

Fietsen door de schoonheid die de natuur hier biedt is fascinerend (je moet toch wat bij gebrek aan human interest). Zo zien we soms een hazelaar die blaadjes verliest die in een opwindende pirouette naar beneden dwarrelen. Of een eikenboom die haar vruchten op het hoofd van soortgenoten laat vallen, super spannend. De bomen laten nog maar weinig herfstkleuren zien, we zien voornamelijk allerhande tinten groen en slechts hier en daar rood, bruin of roodbruin. Opvallend zijn verder de gele velden, de droge zomer heeft blijkbaar al het groen uit de grassprieten gezogen. We zouden meelij krijgen met al die smakelijk uitziende koeien die dit jaar helaas geen Bourgondische maaltijd genieten, en wij wel..... Afsluitend nog een wetenswaardigheidje dat Marianne graag met jullie wil delen. We zien veel bomen met bollen van kleine blaadjes aan de takken. Dit wordt veroorzaakt door een virus, waardoor er een woekering van takjes en blaadjes ontstaat, de zogenaamde heksenbezem.

Als we toch (be)lerend bezig zijn, dan nog even een hartekreet van Ad. Levensgevaarlijk, die lopende weggebruikers, voetgangers en wandelaars, die onderweg hun smartphone bedienen. Het zou verboden moeten worden! Ik heb er bijna één omver gereden en wie krijgt dan de schuld? Dat in Frankrijk de fietser beschermd wordt ten opzichte van de auto is tot daar aan toe, maar voetgangers moeten gewoon uitkijken voor fietsers, basta! En alweer loopt een geweldige fietsdag ten einde. Het vinden van onderdak was weer geen probleem. Een klein hotelletje in Marmagne waar we ook kunnen eten is zomaar gevonden. De afstand van vandaag was ook beter naar Marianne haar zin, 75 km met 200 hoogtemeters, dat is het ultieme recreatief fietsen (pffft). Biertje, douchen, relaxen, canard, wijntje, tv, Facebook, blog, je zou er zomaar aan kunnen wennen, heerlijk dat joie de vivre.