De heilige boontjes gaan terug in de tijd

Donderdagochtend in Cluny, we worden langzaam wakker en beseffen dat we heerlijk geslapen hebben en dat de vermoeidheid van gisteren helemaal verdwenen is. Tijdens het ontbijt kletsen we wat met de gastvrouw van dit leuke adres en krijgen nog wat bijzonderheden te horen. Dit is het eerste burgerhuis dat eind achttiende eeuw binnen de muren van de abdij werd gebouwd, en het is ook het eerste herenhuis van de negentiende eeuwse architectuur dat gebouwd is in Cluny. Gebouwd net voor de Franse revolutie toen de basiliek nog in volle glorie stond. De rest lezen jullie maar op Clos de l'Abbaye. Marianne leest trouw de reacties op het blog en meldt dat Ad zijn imago een imago wel een deukje zal oplopen. Joske heeft ontdekt dat er van een spraakverwarring sprake moet zijn geweest en dat Ad niet op Robbie, maar op Robin Williams lijkt, de door alkoholmisbruik verlopen en inmiddels dooie acteur. Nou ja, vroeger werd hij vergeleken met Catweazle, hij gaat vooruit 😀

We rijden via de toeristische route Cluny uit en zien dat de top van de berg (lees: heuvel) aan de oostzijde in de wolken verstopt zit. De laaghangende bewolking voelt fris aan en dat is het volgens de app ook: 12 graden. We fietsen de Voie Verte op in noordelijke richting en komen na 10 km bij de afslag naar Taizé. Hier zijn we twintig jaar geleden ook met ons tweeën geweest toen we met de auto een rondje Bourgondië deden. We besluiten de omweg te maken om te zien of er nog steeds wat te beleven is. In de herinnering was er geen sprake van een mini-Ventoux om er te komen, maar dat zal wel geheugenvervalsing zijn omdat we toen gemotoriseerd reisden. Er lopen een paar groepen Duitse scholieren rond, maar het oogt vrij rustig. Volgens Marianne was het vroeger groter, maar ook dat is een falsificatie volgens Ad. Een volle winkel lijkt  groter dan een winkel die volledig leeg is. Ons brein wordt misleidt door de context. Zo lijkt een grijze bal op een wit vlak donkerder dan diezelfde bal op een zwart vlak. Zo leren we ook nog wat op vakantie. Met een mooie lange afdaling komen we terug op de Voie Verte waar we op dit uur van de dag vooral veel wandelaars tegenkomen. De meeste dragen een rugtasje, waaschijnlijk zitten daar de krentenbollen voor onderweg in. We zien opvallend veel eekhoorntjes op en langs de weg. De meeste zijn schuchter, maar af en toe is er een brutaaltje die vlak langs de weg blijft zitten. Vijf kilometer verder gaan we alweer van de route af om het Château de Cormatin te bekijken. Hier was president Mitterand een veel geziene gast in navolging van zijn helden Lodewijk de 13e en kardinaal Richelieu. Wij worden vooral verrast door het drukke en gezellige leven op straat in dit stadje, maar we vinden het nog te vroeg voor koffie. Dit zal wel weer een domme beslissing blijken, het is nooit te vroeg voor koffie. Verder op de route komen we steeds meer fietsers tegen, maar slechts een enkeling met bagage. Twee van die enkelingen hebben zoveel bagage aan hun fiets gehangen, dat je zou denken dat ze van de Noordkaap naar Gibraltar onderweg zijn.

De Voie Verte loopt over het tracé van een voormalige spoorlijn. Het pad is geheel geasfalteerd en goed onderhouden en dat fietst heerlijk. Met een cadans van 60 omw/min meer dan 25 km/u fietsen betekent goede benen hebben of lichtjes dalen. Het blijkt dat laatste te zijn want zodra de weg iets oploopt merken we dat gelijk. Toch blijft het heerlijk fietsen met alleen vals plat op en neer. Aan het eind van de dag blijken we zonder er erg in te hebben gehad meer dan 400 hoogtemeters gescoord te hebben. Erg leuk zijn al die oude stationnetjes langs de route. Aan de grootte van het stationsgebouw kun de de grootte van het dorpje erachter aflezen. We steken naar schatting zo’n 15 keer een Rue de la Gare over die naar de dorpjes iets verderop loopt. De voormalige spoorlijn gaat bijna nergens door de dorpkernen, maar er omheen waardoor er weinig horeca langs de route gevonden wordt. Maar na 35 km bij Buxy moet er wat zijn, heeft Ad beloofd. “Hoever is het nou nog, die  kilometers van jou duren wel erg lang”, verzucht Marianne. En alweer een voorbeeld van misleiding van ons brein. Als je moet wachten, als je trek hebt of als je moe bent, lijkt de tijd langzamer te gaan. Ik had dezelfde ervaring op vakantie in Engeland. Achteraf bleek ik geen rekening gehouden te hebben met de Engelse kilometers die 1609 m lang zijn. Net voordat we aan de koffie gaan breekt de zon door en is de lucht binnen een kwartier volledig strakblauw. Dat is nog eens een kadootje, daar kan geen gebakje tegenop, hoewel..... Jammer dat we al die mooie vergezichten die we gezien hebben niet met een zonnetje op de foto hebben, maar Marianne weigert terug te fietsen. Na de koffie fietsen we even door Buxy wat een mooie historische stadskern heeft, nauwe straatjes met afwatering in de middengoot, alles rond de kerk gebouwd en een grotendeels intacte stadsmuur. We moeten door want we zijn nog niet halverwege de dagetappe en laten Givry, het volgende leuke stadje, links liggen. Dan rijst Chalon-sur-Saône op en zitten we plots midden in een drukte die we een week niet gezien en zeker niet gemist hebben, wat een gekkenhuis dat verkeer, nix voor ons. We gaan er als een streep doorheen en rijden tot aan Santenay langs het Canal du Centre.

Het laatste stukje naar ons geboekte hotel in Meursault gaat over de route van de Grands Crus de Bourgogne, langs onmetelijk grote wijngaarden van beroemde wijnen. Hoe goed we ook kijken, we zien geen enkele druif meer aan de ranken zitten. Uiteraard is de oogst al geweest, maar dat ze zo zorgvuldig oogsten vinden we bijzonder. Op het warme wegdek zien we hier ook veel van die kleine Franse krokodillen, zijn dat nou sallemanders of hagedissen? Afijn, met de kerktoren van het einddoel in zicht is het niet meer van belang dat het laatste streepje van de accu knippert, desnoods fietst zelfs Marianne op wilskracht naar die heerlijke douche. We rijden Mersault binnen over de door de GPS aangewezen weg, wat een eenrichtingsweg blijkt te zijn, die echter uitstekend in twee richtingen te berijden valt, zeker als je een beetje moe bent van 95 km fietsen. Het is toch een flinke etappe geworden en daar hoort een biertje in het zonnetje op het stadsplein bij. Als we aan het eind van de middag ons hotel opzoeken blijkt het reserven vanochtend niet voor niets, het zit helemaal vol. We reserveren gelijk een tafeltje voor het diner en gaan na het douchen even languit. Om half acht knagen onze magen en besteld Marianne een canard en Ad een zalmtartaar, beide heerlijk klaargemaakt. Vergezeld van een wijntje glijdt het eten met smaak naar binnen. Dan nog even bloggen en een doel voor morgen uitzoeken. In het weekend lijkt het ons minder verstandig op de bonnefooi pas in de middag op zoek naar onderdak te gaan. Vorig weekend was het ook op veel plekken vol. Maar we vinden vast weer een leuk plekje na een mooie tocht. Het weer belooft nog beter te worden, het lijkt wel zomer.