Nog maar eens een fietstripje proberen

Hallo vrienden en familie,

Onze trip naar de Eiffel in april van dit jaar was vanwege het natte en koude voorjaarsweer korter dan gepland. We vonden het dus alleszins de moeite waard om op herhalingsoefening te gaan, immers, het zou zo maar kunnen dat we volgend jaar met Hans en Renée naar Santiago gaan fietsen, of John ‘O Groats, of de Noordkaap, of Kirgiezië, of ..... Hoe dan ook, we kunnen maar beter goed getraind in topconditie klaar staan. Van huis uit vertrekken, zodat we alle dagen nuttig kunnen gebruiken voor het fietsen, zo had Ad bedacht. Geen sprake van, stelt Marianne zonder mogelijkheid van bezwaar. We gaan hoe dan ook richting warmer weer. We vonden een mooie tocht in Albanië en ook één in Zuid-Spanje, maar meer dan 2000 km met de auto is toch teveel van het goede. Als Ad niet opgejaagd wordt rijdt ie 100 km/u op de snelweg, dus die gedachte was snel weg. Niet verder dan 7 à 800 km. Een korte dag rijden, want we zullen ook wel twee uur later dan gepland vertrekken. Ad heeft donderdag eerst nog mannenavond en moet dan even uitslapen. Een cirkel met straal 700 km rond Apeldoorn leverde naast prachtige plekken in te koude streken, de aantrekkelijke rondrit in de Bourgogne op. Routeboekje en gps-bestanden waren vlot geregeld en de voorpret is ras begonnen.

Vrijdagochtend om half negen vertrekken, strak plan, werd dus klokslag half elf. Via Brussel zuidwaarts over de péage schiet lekker op, behalve als je 100 rijdt, schertst Marianne met enig cynisme, maar vol goede zin om er toch een leuke vakantie van te maken. Met slechts twee stops van een half uur komen we om half acht aan in het reeds geboekte onderkomen in Poilly-sur-Serein. Het is een oude watermolen die nu als B&B wordt uitgebaat, maar met de mogelijkheid om ‘s avonds met de familie mee te eten. Hadden we dat maar geweten, want het rook werkelijk heerlijk. Wij hadden een half uur eerder voor de zekerheid de Mac in Tonnerre geplunderd, jammer. We kregen een glaasje rode wijn en de toezegging dat onze auto onder toezicht binnen de poort kan blijven staan tot wij terug komen. Tevreden kruipen we bijtijds het bed in, morgen moeten we fit zijn voor de eerste tocht.

Zaterdagochtend zitten we om half negen aan een lekker ontbijt met jammetjes en vruchten uit eigen tuin. Yoghurtje, croissantje, koffie verkeerd, helemaal goed. En niet onbelangrijk, buiten straalt het zonnetje aan een wolkenloze hemel. Volgens Marianne moeten we vanwege de ochtendkilte niet vóór tien uur op de fiets zitten. Als Ad tegenwerpt dat in de middagzon met een biertje op een terras bij ons hotel luieren ook wel lekker is, gaat Marianne gelijk overstag (ging dat maar altijd zo makkelijk). De eerste kilometers gaan lekker vlot door een paar kleine dorpjes naar Chablis, waar we de uitgezette route oppikken. We ruiken de ietwat weëe geur van druivenmost, de oogst wordt verwerkt. Je snapt niet dat ze daar iets lekkers van kunnen brouwen. De tocht gaat richting Auxerre waar de koffie wacht, maar schiet niet echt op. Mogelijk komt dat door die helling van 5 km van 4 tot 6 procent. Goed te doen hoor en prachtige uitzichten onderweg, maar we willen koffie. We gaan toch niet net als met H&R eerst 25 km trappen om de koffie te “verdienen“. Afijn, we besluiten Auxerre over te slaan en bij Champs-sue-Yonne gelijk zuidwaarts te fietsen. Langs dit riviertje, of het Canal du Nivernais dat evenwijdig aan de Yonne loopt en de bochten afsnijdt, loopt onze route over een geasfalteerd fietspad, waar vroeger de paarden over het jaagpad liepen. Het Canal wordt tegen onze verwachting in nog druk bevaren door recreanten en het is leuk af en toe even bij één van de vele sluisjes te kijken die allemaal nog met de hand bediend worden. Na 35 km vinden we zowaar een café waar we de zo begeerde eerste koffiestop maken. Helaas geen gebak of koek om het een beetje aan te kleden.

Het is een prachtig mooi stukje fietsen, niet alleen door de mooie omgeving, maar ook door het heerlijke weer, zonnetje, windje in de rug en de geruststelling dat we langs dit traject regelmatig een uitspanning vinden. Toch houden we de vaart er in en maken pas bij Mailly-la-Ville een tweede stop om een broodje te scoren. Helaas geen lekkere broodjes gezond op het menu, dan maar een homemade burger. Dat blijkt een hele maaltijd inclusief ècht lekkere frites en salade te zijn. Ad was van plan om een paar kilo kwijt te raken, maar vooruit, laten we de hongerklop maar voor blijven. Dan weer door en op zoek naar onderdak voor vannacht. Bij Châtel-Censoir rijden we een camping op waar we een aantal mobile homes hebben gezien. De receptie is gesloten, maar een stel Hollandse grijsaards weten te vertellen dat ze allemaal bezet zijn. Het laatste weekend voordat ze maandag 1oktober op slot gaan. Ook in het dorpje vinden we geen logies, zodat Ad zijn snode plan om naar Vézelay door te rijden bewaarheid ziet worden. Daar krijgt hij bij het uitrijden van het dorpje gelijk spijt van, want het gaat een paar kilometer met 6% omhoog en dat gaat aan het eind van de dag een stuk minder makkelijk dan vanochtend. Ook Marianne trekt een bedenkelijk gezicht, want de opgegeven afstand van 15 km naar ons doel strookt niet met de opgaaf van de fietscomputer die nog maar voor 9 km accukracht aangeeft. En dan moet er nog geklommen worden ook, als dat maar goed gaat. Even wordt er halverwege nog getwijfeld als we een bord van een B&B met alleen een telefoonnummer zien, maar we zetten door. We hebben inmiddels het hoogste punt bereikt en hopen op verder alleen afdalen. Dat gaat inderdaad een aantal kilometers goed en Marianne zet voor de zekerheid de accu even uit. Twee kilometer voor de eindbestemming moeten we toch weer omhoog, maar zo dicht in het zicht van de haven laten we ons nergens wat aan gelegen liggen. En voor we er erg in hebben (Marianne dan, Ad houdt de routering scherp in de gaten bij gemis aan een reisleider) staan we voor hotel La Renommée, zijn ingeboekt en zitten in het zonnetje met een biertje, fantastisch toch. Marianne is duidelijk opgelucht. Blijkbaar was de verzekering van Ad dat “we heus wel iets zullen vinden” niet afdoende geruststelling. En toen het onderweg reserveren via Booking niet wilde lukken nam de spanning zichtbaar toe. We gaan dus gelijk bij het naastgelegen restaurant reserveren, ook al denkt Ad dat er plek genoeg is.

Na het biertje ruimen we de kamer in, douchen en verkleden we ons en is het tegen half acht acht tijd om te gaan eten. We lopen 200 meter naar Le Crécholien en zien dat er inderdaad plek genoeg is. Nog wel, want een uur later zit de tent bomvol. Het eten smaakt subliem, werkelijk superlekker en verfijnd klaargemaakt met een mooie witte wijn er bij. Helemaal tevreden over deze geslaagde eerste vakantiedag lopen we gearmd terug naar ons hotel waar we allebei nog even ons eigen vertier zoeken. Marianne moet een dag social media inhalen en Ad kijkt de halve finale van het WK volleybal. “Hans vraagt waar het blog blijft” roept Marianne door een spannende rally heen. “Ik heb vakantie” roept Ad terug, “volgende keer beter”. Het bloed kruipt blijkbaar waar het niet gaan kan, want uit frustratie dat Polen de wedstrijd van Amerika wint, komt het blog er toch. Hopen dat Brazilië morgen de finale wint, want anders moet ik morgennacht weer zitten bloggen, pffft. Welterusten, tot later.