En door gaat de reis!

Dinsdag 24 april. Na vandaag zit de helft van de vakantie er al weer op. “Hè bah, hou effe op” corrigeert mijn kamergenoot dit ongevraagd delen van mogelijk relevante informatie. We moeten vanavond de helft van de ronde voltooid hebben, er van uitgaande dat de tweede helft vergelijkbaar is qua zwaarte. De laatste etappe is natuurlijk afdalen naar Simpelveld en dan hebben we inmiddels een top conditie opgebouwd, dus dan moet 100 km in geval van nood haalbaar zijn. “Oh, dan hebben we niets te vrezen, kunnen we het vandaag weer kalm aan doen” alsof we dat voorgaande dagen met resp. 55, 60 en 65 km niet gedaan hebben. Vakantie hè.

Marianne vindt dat er wel wat meer natuur in het blog genoemd mag worden. Geen idee waarom, want ik heb al een paar keer geschreven dat het hier prachtig is, lijkt me voldoende. Marianne wil me natuurlijk de loef afsteken met haar kennis over bloempjes. “Nee, dat vinden de kleinkinderen leuk”, zegt Marianne. Oké dan, mij kun je alles wijsmaken, maar let op. We zien prachtige bloesembomen, witte krentenbloesems, prachtig bloeiende bosanemoon en prachtige gele koolzaadvelden. Maar ook heel veel soorten gras, valt mij op; lichtgroen, middelgroen, donkergroen en van alles daar tussenin. Nu we toch een rondje natuur doen, kunnen we gelijk wel even de roofvogels doornemen die we hebben gezien. Marianne komt met buizerd, valk en havik. Ad heeft ook nog een gierigaard gezien, maar die telt niet en de albatros blijkt bij nadere bestudering een ordinaire bosduif. Zo, ook weer afgehandeld. Tot slot nog even de gewone huis, tuin en bosvogeltjes. Want het is een gekir van jewelste in deze bossen. Het schijnt dat er een app is waarmee je de vogelpiepjes kunt opnemen en dan de naam te zien krijgt, fantastisch toch. Maar die app hebben wij niet dus uit het hoofd. De bosduif is al genoemd, dan de grauwe en de gevlekte bosmus, de bonte en de groene bosmees, de geelgroene specht met rode kop, de blinde vink en tenslotte de slavink. Genoeg vogels voor vandaag. Wat we niet zien zijn grote bosdieren, hert, ree, zwijn, wolf, beer, niet te zien. Zelfs konijntjes en eekhoorn zijn op één hand te tellen de afgelopen dagen.

We hebben het ontbijt pas om negen uur besteld zodat de ochtendkoelte de gelegenheid heeft het land te verlaten. Ook al zitten we hier op 500 meter dichter bij de zon, het duurt even voordat je dat merkt. Daarbij belooft het vandaag minder warm te worden, maximaal 15 graden, dus Marianne trekt alvast de lange fietsbroek en een extra shirt aan. We slapen op de tweede verdieping en het gesleep met fietstassen doet meer denken aan een verhuizing dan aan een ontspannen fietstocht. Wat slepen we toch allemaal mee? En gebruiken we dat ook echt, vraag je je af. Of kunnen we de volgende keer de helft gewoon thuislaten? Nou, soms komen spulletjes goed van pas. Zo heb ik gisteravond de douchekop vastgeschroefd zodat we daadwerkelijk onder de waterstraal konden staan. Handig een schroevendraaier, meenemen dus. En gisterochtend was de fiets van Marianne omgevallen en stond haar achterspatbord als een ouderwetse richtingaanwijzer (zoals van de Volkswagen Kever) haaks op de fiets. Schroefje was kwijt, maar met twee tire-wraps werd het probleem vakkundig opgelost. Tire-wraps gaan dus mee. Extra batterijen? Tuurlijk meenemen. Enzovoort en zo voort en zo komen de tassen vanzelf vol.

We hebben superbenen vandaag, allebei, zo roepen we bij de eerste kilometers die strak omlaag lopen. Oh wacht, daar een heuveltje. Tja, dat gaat al wat minder vlot, maar we hebben er zin in want het weer valt mee. De beentjes worden de eerste 30 km flink op de proef gesteld met hellingen van 7 à 8%, maar dan wel 1 tot 2 km lengte. Het is redelijk fris en winderig, maar met dit trapwerk krijg je het vanzelf warm. Tegen het middaguur breekt af en toe de zon door en wordt het nog best aangenaam lenteweer. Alleen waait de wind uit de verkeerde hoek. Gelukkig fietsen we grote stukken door het bos en aan de goede kant van de berg, lekker uit de wind. Na anderhalf uur komen we in het super toeristische Heimbach. “Hartstikke leuk hier”, vindt Marianne. Tijd voor koffie dus en in tegenstelling tot heel veel gesloten winkels die we tot nu toe tegenkwamen is hier alles open. Wij zijn enkel geïnteresseerd in Café mit Konditorei. Van hieruit volgt een prachtig pad langs de Ruhr en de Ruhrstausee met slechts af en toe een klimmetje en heel af en toe een flinke kuitenbijter. Dan voel je dat de klimkilometers deze ochtend er al flink ingehakt hebben.

Nog iets van human interest om vandaag mee af te sluiten? We fietsen langs het stuwmeer vaak over paadjes die links en rechts door bomen zijn omgeven en veelal maken de takken een ereboog waar we onderdoor rijden. Die bomenlaantjes geven echt heel idyllische plaatjes. En door de stevige wind worden we af en toe bedolven onder de witte bloesemblaadjes die al beginnen te vallen. Alsof we na 40+ jaren opnieuw net getrouwd zijn, maar nu heel romantisch, alleen wij twee. Morgen verder.