We beginnen aan de Eifel-Höhen-Route

Zondag 22 april. We hebben reuze geluk met het weer. Aangename temperatuur in de nacht en de tent vanochtend kurkdroog, kan zo de zak in. We doen het wel erg kalm aan: 09.00 uur opstaan, het lijkt wel vakantie. We hoorden buurman Rob al druk in de weer en hij blijkt vertrokken als wij uit de tent komen. Eerst een kopje koffie/thee maken, het nieuwe brandertje komt uitstekend van pas. In een gezapig tempo doen we de verplichte nummers en om half elf stappen we eindelijk op de fiets. De zon staat al flink te branden.

Eerst nog even terug naar gisteren. Marianne vindt dat ik haar niet als een sukkeltje moet portretteren, ik ben me van geen kwaad bewust. Maar om haar tegemoet te komen noem ik dan hier even, dat ik gisteren de handdoek ben vergeten toen ik ging douchen en me met m’n bloes heb afgedroogd, sukkel! Het tweede van gisteren was onze dagafstand die me niet zint. Ik bedacht vannacht dat de afstand alleen niet alles zegt. Je moet de zwaarte van de rit ook meerekenen, maar hoe? Hoogtemeters tellen mee, de ondergrond, de wind, de hitte, de stops onderweg en het belangrijkste: de moraal. Heb je een geboren optimist als Hans 100 meter vooruit rijden, dan is dat voor de één een opsteker, voor de ander een doodvonnis. In die zin blijft het gisteren een slappe eerste etappe, ook al zijn we naar 450 meter hoogte gegaan. Misschien kunnen we straks in juni door de Pyreneeën fietsend een passende formule bedenken die recht doet aan de inspanningen van de dag.

Vandaag beginnen we aan de Eifel-Höhen-Route, een rondje van 240 km, die we in Monschau insteken en tegen de klok in rijden. Geen einddoel voor vandaag vastgesteld, want met Marianne erbij is het soms zomaar klaar met de etappe. We beginnen met 20 km Vennbahn omhoog naar Monschau. Prachtig glad asfalt, glijdt als een schaats. De breedte van fietspad en berm is hier breder, zodat het asfalt niet door wortels omhoog wordt geduwd zoals in het begin van de Vennbahn, hobbel, hobbel. Of zou het komen door de dennenbomen die hier staan en niet zulke grote wortels hebben. Als je fietst heb je tijd zat om over zulke zaken na te denken en veel andere zaken die nog interessanter zijn, maar niet in het blog komen :-)

Na de Kaffee mit Kuchen en nog een frisje in Monschau gaan we het bos in. Een prachtige tocht langs en over heuveltjes volgt. We fietsen langs een riviertje dat helaas de verkeerde kant op stroomt (dus omhoog fietsen). We tikken onderweg nog even de 600 meter aan, maar dan gaat het toch downhill. Heerlijke lange stukken met een paar procentjes naar beneden zodat je er ook lang van geniet. We komen opvallend veel wandelaars tegen in dit verder verlaten stukje Eifel. Natuurlijk geen auto’s en motoren in dit bos, maar ook nauwelijks fietsers. Daarentegen wel een paar roofvogels, salamanders, boomklevers en hele grote mieren. En eetbare planten, volgens Marianne dan hè, maar we hadden gelukkig net een banaantje op, dus die hebben we overgeslagen.

Ik hoor af en toe een motor aankomen, wat bij nader inzien de fiets van M is die in turbostand gaat ten teken dat het einde van de rit voor vandaag nadert. Het volgende dorpje is Hellenthal en daar schijnt een vrij grote camping te zijn. Het laatste stuk gaat langs een langgerekt stuwmeer waar we 100 meter boven fietsen tot we bij de dam bijna op waterniveau uitkomen. Kijk, dat is nog eens lekker fietsen de laatste km’s. Door het dorpje waar alles op slot zit zoals gebruikelijk op zondag in Duitsland, zien we zelfs twee bakkertjes waar we morgen verse broodjes kunnen halen. En daar is de camping, met een terras waar koud tapbier geserveerd wordt. De eigenaar blijkt een Nederlander die hier 6 jaar geleden deze camping gekocht heeft. Marianne regelt in haar beste Nederlands een hutje, zodat we de tent niet hoeven op te zetten en morgen vlot kunnen vertrekken. Jaja, eerst zien, dan geloven. Het is een kleine houten cabin, zo’n halve omgekeerde eierdop, met twee heerlijke boxsprings. Na het biertje gaan we douchen, eten in het restaurant op de camping een mixed-grill en gaan languit op de boxspring. Helaas hebben we geen muziekjes meegenomen en ook geen leesvoer, stom! Dachten we soms dat we na ‘t fietsen meteen gingen slapen? Maar het genieten van de rust en niets hoeven alleen is ook al lekker. Alhoewel, Marianne heeft in de gaten dat Ad de mobiele gegevens van haar telefoon heeft uitgezet waardoor zij geen berichten ontving. Ze dacht even dat er hier slechte ontvangst was, maar de aanhoudende stilte verontrustte haar. Ja hoor, pieperdepieperdepiep, daar stromen de berichten vrolijk binnen. Nou, dan kan ik dit blog misschien ook nog wel uploaden voor onze trouwe volgers. Tot morgen of later.